DIRUA GALGARRI
Mariano Izeta
(Auspoa, 1962 / Euskaltzaindia, 2015)
Jatorri euskaldunekoak badira ere,
Parisen egiten dute lan Jean Pierre Vivier-rek eta Franzis ilobak. Beraien zaintzapean
zeukaten diru kopuru handia desagertu egin da bulegotik, baita Franzisen
altzairuzko erloju dotorea, osabak oparitutakoa.
Poliziek erdi hilik topatu duten
gaizkileetako batek esandako azken hitzen hariari tiraka, iritsiko da Claudet
komisarioa gaizkileak topatu eta atxilotzera. Baina lapurrek, presiopean egonda
ere, ez dute lau milioien desagerpena bere gain hartuko. Friederick erlojugile
azkar eta maratzari –egile beraren antzeko bat– esker argituko da kasua.
Pertsonaiak ez dira oso
sinesgarriak, bere paperean estu eta zurrunegi agertzen dira. Euskaldunak
fededunak dira, dudarik gabe. Emakumea etxekoandrea da, ez besterik. Kontakizuna
denboraren katean emanda dago, salto eta gauza “arrarorik” gabe. Bukaeran
sorpresatxoa gordetzen du istorioak.
Polizia kontakizun xalo eta sinplea,
topikoz betetakoa, eratu zuen egileak. Pentsamolde arrazista samarrak eta
bortxakeriaren aldekoak erdikusten dira zenbait eskenatan. Euskal polizia nobelaren hastapenak (aurretik Hamabost egun Urgainen geneukan) koka
genezake narrazioa eta, egun, hori da bere baliorik handiena.
Ez du lan handirik irakurtzeak eta gustagarria
izan daiteke ordu parea emateko. Euskalkia gozatu nahi izanez gero, Auspoa-ren
edizioaz hobeto.
Rafa L.
Sautrelan BeƱat Sarasolak esandakoak:
Euskal
polizia nobelaren bilakaerari buruzko zerbait gehiago jakiteko: