DUMITRU
Koldo Izagirre
(Erein, 2014)
Dumitru
gaztea eta Cosmin bere aita –kale-musikaria– Euskal Herrira etorri dira,
bizibidea ateratzeko asmoz. Olatz Dumitruren ikaskidea da institutuan eta bien
arteko maitasuna-edo sortuko da apurka-apurka. Felisak, Olatzen amatxiak,
kale-musikariaren doinuak gozatu izan ditu behin edo behin. Sorpresa handi
hartu izan du Felisak Cosmin musikaria Olatzen lagunaren, Dumitruren, aita dela
jakin duenean.
Garai gogorrak dira denontzat:
Dumitruk-eta etengabe jasaten dute autoritatearen jazarpen itogarria. I-phone
baten asmatutako lapurretaren aitzakian auziperatu nahi izango dute mutil
errumaniarra. Olatzen amak Teknobask enpresan zeukan lanpostua galduko du, erregulazio
baten aitzakian, bere borroka sindikalari emango dioten zigorra eta mendekua.
Oso hurbileko pertsonaiak marraztu
dizkigu idazleak. Nahiz eta ezikusiarena egin, Kale kantoietan topatzen ditugu
egunero Cosmin bezalakoak, gurekin gelan daude Dumitru bezalakoak, gehiegitxoetan
jasaten dituzte langileek Martak jasandako bezalakoak, denok gogoratzen dugu
gure Felisa bezalako amona zoragarria.
Baina bizitzak herrestan eramango
ditu pertsonaiak, ez beti leku atseginetara. Ibai boteretsuak arrain txikiak
sakatzen dituen moduan. Izan ere, Danubioa ez da gehiago ibai urdin eta alaia,
trumiltsu datorren ibai zikin-beltza baizik.
Zoragarria. Irakurri beharrekoa.
Rafa L.
No comments:
Post a Comment