DUMITRU

DUMITRU

Koldo Izagirre

(Erein, 2014)

           Dumitru gaztea eta Cosmin bere aita –kale-musikaria– Euskal Herrira etorri dira, bizibidea ateratzeko asmoz. Olatz Dumitruren ikaskidea da institutuan eta bien arteko maitasuna-edo sortuko da apurka-apurka. Felisak, Olatzen amatxiak, kale-musikariaren doinuak gozatu izan ditu behin edo behin. Sorpresa handi hartu izan du Felisak Cosmin musikaria Olatzen lagunaren, Dumitruren, aita dela jakin duenean.

            Garai gogorrak dira denontzat: Dumitruk-eta etengabe jasaten dute autoritatearen jazarpen itogarria. I-phone baten asmatutako lapurretaren aitzakian auziperatu nahi izango dute mutil errumaniarra. Olatzen amak Teknobask enpresan zeukan lanpostua galduko du, erregulazio baten aitzakian, bere borroka sindikalari emango dioten zigorra eta  mendekua.

            Oso hurbileko pertsonaiak marraztu dizkigu idazleak. Nahiz eta ezikusiarena egin, Kale kantoietan topatzen ditugu egunero Cosmin bezalakoak, gurekin gelan daude Dumitru bezalakoak, gehiegitxoetan jasaten dituzte langileek Martak jasandako bezalakoak, denok gogoratzen dugu gure Felisa bezalako amona zoragarria.

            Baina bizitzak herrestan eramango ditu pertsonaiak, ez beti leku atseginetara. Ibai boteretsuak arrain txikiak sakatzen dituen moduan. Izan ere, Danubioa ez da gehiago ibai urdin eta alaia, trumiltsu datorren ibai zikin-beltza baizik.

            Zoragarria. Irakurri beharrekoa.  

Rafa L.